Es domingo.
El día está mustio.
Hoy no saldrá el sol,
ni tímidamente.
Senia todavía duerme.
Y como me he despertado temprano,
ya he preparado la lassagna de atún.
Todo está en calma,
aparentemente,
porque hay algo que revolotea en mi interior.
Y es que tengo tantas ganas de ti, Congo,
tantas,
que sin querer me asalta el miedo.
¿Y si no volviera a besarte?
¿Y si no volviera a perderme entre tus brazos?
¿Y si no volviera a oler tu cuello?
¿Y si no volviera a quedarme dormida sobre tu pecho?
¿Y si...
y si no volviera a sentirte dentro de mí?
(La fotografía es de Senia, la hizo estas Navidades)
28 comentarios:
Mejor, aunque dificil, es fluir con la vida...con el amor...vívelo, en presente.
Pasé por casualidad y me gusta.
Un beso,
Congo debe estar encantado contigo.
Bien.
Besos.
Yo si creo que volverás a hacerlo, mujer...
Besicos
Carpe Diem... Vive el momento y olvidate del futuro. Bicos
antes de nada te pido perdon por haber tardado tanto desde la ultima vez que te escribi; creo que nos estamos tomando la selectividad demasiado en serio... al fin y al cabo, no creo que sea para tanto.
No queria que mi madre entrase en su blog; empezo a hacerlo sin ser invitada y se rodeaba de mentiras cada vez que le preguntaba acerca de mis textos. Pero ese no ha sido el unico motivo por el que me he "mudado". Me siento una persona distinta a la que era cuando cree mi diario de lagrimas. Ahora afronto de la vida de manera diferente -de hecho apenas lloro :)-. Y aunque ahora solo mis elegidos os pasais por estas confidencias, es verdad que hay cosas que aun n ome atrevo a decir... tiempo al tiempo :)
Es verdad que ahora que me estaba acostumbrando a aprobar, me jode bastante haber suspendido el practico dos veces ya. Y me jode mas -¡cómo me altero al hablar de esto!- porque sé conducir perfectamente y porque he tenido una mala suerte increible... Pero bueno, volvere el dia 1 y a ver si a la tercera va la vencida.
En cuanto al resto... tengo una mezcla de miedo y ansias que no se equilibrar. Miedo por saber que el año que viene sera completamente distinto, y ansias porque estoy deseando que todo cambie y dejar atras esta ciudad... pero bueno, todo esta por ver.
Y es verdad que me corto mucho cuando te veo y realmente no entiendo porque. De todos modos, muchisimas gracias, se que el dia que me atreva podre contar contigo. Espero poder pasar por aqui mas a menudo a partir del jueves :). un abrazo!
Vive, vive, vive el momento.
Kisses,
Marta
seguro que lo sentiras...
saludos
hola no se como fui a dar a tu blog pero es muy interesante y son muy bonitas las cosas que escribis igual que las fotografias
el futuro es incierto a si que hay que vivir el presente
besicos
É así como somos os humanos: Cando o temos morremos de temor por perdelo; e cando carecemos morremos por non o ter...
Sí, o consello é Carpe Diem; pero sempre resulta máis doado decilo que vivilo.
Con todo, eu súmome ás propostas de vivir/disfrutar o día a día. Como aquela frase de non lembro agora quén "Somente hai dous días na vida nos que non podes facer absolutamente nada: un chámase onte e outro mañán..."
Bicos dende a Chousa
(E que s.t.m.g. OS DOUS!!!) ;-)
Tiene razón Chousa, solo existe el HOY.
Que no pese el pasado, que no te desconcierte el futuro. Vive el hoy, amando.
Un abrazo
No tener miedo, ni siquiera a preguntarse.La grandilocuencia de algunos recuerdos, a veces, llena de humo las propias capacidades.
Una sonrisa, siempre.
Pues ya te arreglarías... como todo en esta vida.
Besos.
Chousa da Alcandra lo dice muy bien, sabias palabras.
Precioso de todas las maneras, como lo cuentas, como lo trasmites, sin sombras, sin miedos, a pesar de los "revoloteos". Y Congo será feliz.
Bicos.
Los "y si", son un lastre de incómodo acarreo, porqué no pensarlo al revés, "y si el olvido no existe", "y si no hubiera distancia".
Me encantó la foto, felicita a tu hija, es muy sugerente, ese vestido etéreo y atrás la foto de mi amada Audrey con Hamprhy B.
Y si te robo un beso. :)
son muchos condicionales ¿y si....?, es difícil que se cumplan todos.
No tengas miedo
Saludos
La vida, siempre, es incertidumbre. Y duele.
Por lo menos puedes comer lasaña; mi nutricionista me la ha prohibido.
Venga, venga, venga, que Congo esta ahí...
Como muestras la foto de donde vives, y quieres fotos para tu blog, te mando esta de Burgos donde vivió el del FERROL
Permiteme solo una cancion:
http://letrasmp3.com/Letra-no-te-olvidare_21243.html
que la disfrutes relajadamente y en buena compañia de Congo, al final uno se pone celoso, jajajajaja!!!!
Me parece humano el miedo a perder lo que se tiene, pero realmente ¿tenemos algo? Porque ¿hasta qué punto es nuestro lo que un día podemos perder? Quizá nos fuera mejor si cada día nos empeñáramos en disfrutar de ese préstamo sin plazo fijo que es la vida.
Besos.
Que belleza de palabras.
Hola, vengo del blog de Pedro, también (recientemente) me inspiro en el Quijote, te ví allí, y pasé por acá.
Si gustas te espero en el mío, con café y tostadas con mantequilla.
Saludos Aldabra.
el eterno Y si...
y yo pensaba que era la çunica de los y si... ya veo que la terrible duda nos ataca a todas
Inevitable la pregunta, pero lo cierto es que solo existe la pregunta cuando algo nos importa, si no fuera asi, ni te lo planteas.
Me gustó
biquiños
Siento la ausencia!! pero veo q sigues en tu linia!!
me kedo leyendote y poniendome al dia! salu2
Volverá, como siempre vuelve la esperanza. Besos.
Antes de nada dar la bienvenida a aquellos que os pasáis por mi blog por primera vez, espero volver a veros en otras ocasiones. Os devolveré en breve la visita en vuestros blogs.
Veréis, este post trata de los miedos irracionales que conviven con todos nosotros pero que muchos de ellos tienen una parte real. Escribí este texto pensando en esas desgracias repentinas que nos pueden llegar a cualquiera. Yo amo la vida y bien verdad es que la vivo al máximo, aprovechando cada momento todo lo que puedo. Estos miedos no consiguen que yo deje de hacer todas aquellas cosas que deseo y están a mi alcance pero soy consciente de que ciertos acontecimientos indesesados pueden suceder. Lo vemos en los telediarios, en nuestro entorno...
Todo en la vida es una lotería.
Este fin de semana pasado Congo recorrió muchísimos kilómetros en la moto por unas rutas de montaña bastante dificultosas... el resto lo podeís intuir.
Y a mí me dio por pensar (fueron unos instantes muy breves porque en seguida los desterré de mi cabeza):
¿Y sí...?
biquiños a todos.
Un texto muy interesante.
Dicen que el miedo es libre. Tu texto atrapado en el miedo, tambien respira libertad.
Muy buena la fotografia
Un beso
Yo procuro no pensarlo. El miedo no puede atenazar la existencia. Ese "Y si.." alberga tanta desgracia, desde un accidente, a un atentado terrorista...
Vivamos Aldabra. UN BESAZO
Por cierto tramposilla no te vi la cara en el retrato...
Publicar un comentario