lunes, 24 de septiembre de 2012

No se puede

 

SAM_2887 
Foto: Aldabra [Playa de Campelo – 22.05.12]

si puidese,
retería agora mesmo este instante:

teu corpo mergullándose
nas augas bravas,
lonxe,
xugando entre as ondas
como un golfiño,
mentras eu,
serea varada,
agardo o teu regreso
nesta casa de area
que construímos os dous
ó chegar á praia.

si puidese
gardaría nalgún recuncho
do noso dormitorio,
un anaco de sol de hoxe,
para saborealo lentamente
nas noites de invernía,
que aínda están por chegar.

 

Si pudiese, retendría ahora mismo este instante: tu cuerpo zambulléndose en las aguas bravas, lejos, como un delfín, mientras yo, sirena varada, aguardo tu regreso en esta casa de arena que construímos  los dos, al llegar.

Si pudiese, guardaría en algún rincón de nuestro dormitorio, un pedacito del sol de hoy, para saborearlo lentamente, en las noches de invierno, que todavía están por llegar.

 

Para los que escribís y habláis de maravilla el gallego: Perdón por el mío. 
biquiños,

martes, 18 de septiembre de 2012

Un relato de miedo



Llegó el momento de afrontar.
Empezar desde el momento presente.


Lo sé porque tengo una náusea instalada en la boca del estómago.
Porque me sudan las manos.
Y la cabeza.

Sé que llegó el momento porque no puedo evitar sentir el chasquido.
El vértigo de la curva.
La caída.
El revolcón.

Una y otra vez me veo arrastrada por la cuneta.
Mis piernas aplastadas contra el suelo.

Dicen los psicólogos que hay que poner nombres y adjetivos a las emociones.
Identificarlas.

Pues ya está.
Voy a decirlo.
A  escribirlo.

Tengo miedo a tener un accidente.

Y perder los brazos.

O las piernas.

Quedar desfigurada.

Inválida.

Disminuida.

Dependiente.



jueves, 13 de septiembre de 2012

No es una locura

SAM_2943-1
No pintaré corazones rojos en las paredes de piedra,
con tu nombre y el mío enlazados.

SAM_2952-1
No escribiré tampoco frases rimbombantes,
que loen lo mucho que significas para mí.

Congoyyo-1
Ya no somos unos niños.

clip_image008
Mientras tú recorrías miles de kilómetros por países lejanos,

SAM_2953-1
yo aprendía a quererme a mí misma,
gastando con tesón las suelas de mis botas,
por la tierra que me vio nacer.

clip_image012
Hasta llegar a ti, único camino.

 

Y así declaro:

SAM_2984-1
Yo Aldabra,

 Foto0419
te quiero a ti, Congo,

 

clip_image018
desde mi edad madura,

clip_image020
con la misma pasión e inocencia de aquellos años jóvenes
que ya no volverán.

 

Fotos: Aldabra
Lugares: Embalse de Entrepeñas, Museo de la automoción de Cifuentes, Jaca, BMW riders Formigal 2012, de regreso de Jaca, por aquí y por allí…

 

lunes, 10 de septiembre de 2012

Agosto: el mes de los perros


Foto0603
Si por algo recordaré este mes de agosto pasado, será porque todos  los domingos por la mañana, Congo y yo, junto con una amiga, salimos a pasear con los perrillos de la protectora Arco da Vella y colaboramos con algunas aportaciones materiales que necesitaban.

Foto0636
Llevar a los perros a pasear es una actividad totalmente gratuita, que aporta emociones muy positivas, tanto a nosotros como a los perros; sobre todo cuando se repite el paseo un nuevo domingo con algún perro ya conocido. Es el caso de Congo, un galgo ya algo mayor pero muy obediente y listo,

SAM_3521

o de Teo.

SAM_3565
Es bastante habitual que muchos perros, pasen más tiempo del deseable en la protectora, hasta que son adoptados. Por suerte, en Arco da Vella, siempre hay muchos voluntarios para sacar a los perros del recinto, y que respiren y corran a campo abierto, o simplemente para estar con los cachorros y darles mimitos.

Así es como llegan algunos galgos: desnutridos,

SAM_3537

y temerosos [desde hace ya un tiempo que frecuentamos la protectora y en cuanto nos queremos acercar, esta galga escapa como alma que lleva el diablo; se me ocurren muchas razones de por qué se escapa de los humanos]

SAM_3028

Afortunadamente, hay muchos finales felices.

Akita -1

Akita ya fue adoptada. Es una alegría muy grande cuando llegamos un domingo a la protectora y preguntamos por un perro y nos dicen que ya se lo llevaron.

Paquito y Pepiño
Paquito y Pepiño todavía están esperando.

Truco-1
Y Truco, un mastín bonachón de 6 meses.

Canela
Y Canela, que le encanta esconderse por los rincones.

SAM_3605
Y los más pequeños…

ojos verdes

Galicia 1

SAM_3595

Si quieres experimentar el placer de un cariño incondicional, ADOPTA,
o simplemente, COLABORA.

Si pruebas un día a ir a verlos, repetirás.

ADOPTA
Fotos: Aldabra

miércoles, 5 de septiembre de 2012

Postales de Pal

 

SAM_3204

SAM_3211
La iglesia de Sant Climent de Pal es el exponente más relevante del conjunto histórico y está fechada entre finales del siglo XI y principios del XII con ampliaciones de época moderna.

SAM_3212
“Una mujer y un hombre llevados por la vida,
una mujer y un hombre cara a cara
habitan en la noche, desbordan por sus manos,
se oyen subir libres en la sombra,
… “ Juan Gelman

SAM_3215 SAM_3213

SAM_3228
El campanario de estilo lombardo tiene tres pisos de ventanas geminadas. Las del piso superior son geminadas dobles, únicas en Andorra.

SAM_3230

SAM_3234

SAM_3237

SAM_3246 

SAM_3249 SAM_3240

domingo, 2 de septiembre de 2012

Julio también fue Andorra

En julio, la familia también nos llevó a Congo y a mí hasta Andorra. 
Ninguno de los dos la conocíamos. Y fue un placer enorme descubrirla.


Andorra la Vella está rodeada de piedra por todas partes.

SAM_3271
Fijáos si no en cómo están construídos algunos edificios y parques.

 

SAM_3110

 

Pero también Andorra es calles comerciales por todas partes.

SAM_3119

SAM_3118
Escaparates de escándalo y precios de más escándalo todavía.

 

SAM_3267
Y artículos increíbles que jamás antes había visto: chupete con gafas incorporadas.
¡Que modernos y adelantados son los andorranos!

 

SAM_3114   SAM_3263
Y arte en las calles; reloj daliniano incluído.

 

SAM_3275
Si le preguntáis a Congo cuántas vueltas dimos para hacer esta foto, os dirá que fueron unas cuantas.
¡Cuanta paciencia tiene conmigo! Por algo le quiero tanto.

 

SAM_3129
Pero todo el pueblo es artístico.
A donde mires fotografías una postal.

 

SAM_3262
Sus monumentos.

SAM_3117
Sus puentes.

 

SAM_3090
El agua.

 

SAM_3124
Flores en cada rincón.

 

SAM_3126
Y preciosas terrazas donde degustar una cerveza o una infusión.

 

SAM_3128

 

SAM_3108
Y hasta alguna que otra rareza.

Os cuento:

Andorra me pareció un lugar muy civilizado y muy cuidado.
Dejan entrar a los perros en casi todos los lugares: hoteles, cafeterías, comercios y hasta restaurantes.
Y lo más sorprendente es que no vi ni una sola caca de perro tirada en suelo.
Y otra cosa muy muy sorprendente: por la noche no recogen las sillas, las sombrillas y las mesas de las terrazas y las atan con cadenas. No, de eso nada, los andorranos dejan las terrazas tal cual y no pasa nada.
Porque os lo cuento yo que si no, no podíais creerlo ¿verdad?

 

SAM_3139
Pernoctamos viernes y sábado en la parroquia de La Massana.
Desde este pueblo sale un teleférico hasta la estación de Vallnord.

 

SAM_3088
El viaje hasta la cima es asombroso porque  el paisaje de Andorra es espectacular.



SAM_3193

SAM_3169
En Vallnord un gracioso muñeco da la bienvenida a niños y mayores.


SAM_3170
Los niños pueden hacer descenso en tirolina,

 

SAM_3159
pasear en un pony,

SAM_3167
o en un tren chuchú….

 

SAM_3191
Y los mayores pueden dedicarse y de hecho se dedican (por miles y de todos los países imaginados) a los descensos en bicicleta.

SAM_3184
Bien pertrechados, eso sí, porque los descensos son muy peligrosos (llevan cascos, gafas, rodilleras, protectores de cuello, coderas, espalderas… todo lo que os podáis imaginar).

 

SAM_3147
Fijáos que rutas para descender! Y que pendientes!
[Si agrandáis la foto podéis ver a los ciclistas en la curva, que precisamente cuando pasábamos nosotros uno de ellos se cayó y se pegó una buena torta.
Alguna que yo me sé, mientras subíamos en el teleférico, comentó: “Nuestros chicos no bajan por ahí, nuestros chicos bajan por la carretera”, a lo que Congo y yo, respondimos: “¡Ay que engañada estás, madre!, los nanos por ahí mismito que van a bajar.”

La cara de susto fue de película.

Foto0556
Pero como somos personas positivas y los chicos en cuestión que iban a hacer el descenso, tienen dos dedos de frente, confiamos en que todo iba a salir bien y por eso mientras ellos descendían, nosotros disfrutamos de las vistas, del aire puro, del buen rollo, de la armonía…

y del sol de la montaña.

SAM_3187
¿Se puede pedir más?

Pues claro que sí… Se puede pedir…

SAM_3179

Una buena ración de rico pollo asado…
Estaba de rechupete!!!!
Claro que con en este paisaje y con tan buena compañía, todo estaba delicioso.

 

Y el próximo día Pal.
[Y termino con Andorra y con Julio].