miércoles, 20 de mayo de 2009

Letras Galegas

Aunque con un par de días retraso, no quería dejar pasar la ocasión de la celebración del "Día das Letras Galegas",  sin dejaros aquí un par de poemas en gallego. He elegido éstos (aunque habría muchos más que también deberían estar) porque creo que representan bien a una parte de la poesía que se hace ahora en Galicia. Es difícil hacer unos poemas delicados y originales, de actos tan sencillos y cotidianos, y ambos autores lo consiguen (para mí).

 

luna_nueva

facía unha calor de moita chispa para ser de noite
por iso abriron a ventá da cociña
destaparon unha lata de mexilós e coméronos todos sen pan
picándoos cun pauciño
nisto que se foi a luz e na mesma salsa de escabeche dos mexilós
reflexouse a lúa

Celso Fernández Sanmartín (Lalín, 1969) es un poeta y cuentacuentos. Licenciado en Filosofía  por la  Universidad de Santiago de Compostela.

***

hacía muchísimo calor para ser de noche
por eso abrieron la ventana de la cocina
destaparon una lata de mejillones y los comieron todos sin pan
pinchándolos con un palillo
en esto que se fue la luz y en la misma salsa de escabeche de los mejillones
se reflejó la luna

 

teddy

cuqui é pequeno de máis para ser un osiño de peluxe
e cáelle o naris
por iso non lle gusta ir á lavadora
nin que mamá o colgue a secar polas orellas
ademáis
bótame de menos durante o centrifugado
e eu a el ¿e se lle doe?
as orellas ¿e se lle doen as orellas das pinzas?
ou estar só tanto tempo na trandeira
e eu a el sobre todo hoxe que é luns e ti estás tan lonxe
así que o meto húmido debaixo das sabas
e apértoo
para que non chore máis que eu sexa xa grande
que me gusta porque sei que me quere pequeno
como só poden querer os osiños os nenos
que lle perdoan ata a dor das pinzas
como sei que ti e eu nos queremos

María Lado Lariño nació en Cee (A Coruña), en 1979. Desde muy pronto se interesó por la poesía y eso la llevó a formar parte del Batallón Literario da Costa da Morte. Desde entonces ha publicado varios libros de poemas.

***
cuqui es demasiado pequeño para ser un oso de peluche
y se le cae la nariz
por eso no le gusta ir a la lavadora
ni que mamá lo cuelgue a secar por las orejas
además
me echa de menos durante el centrifugado
y yo a él ¿y si le duele?
las orejas ¿y si le duelen las orejas de las pinzas?
o estar solo tanto tiempo en el tendal
y yo a él sobre todo hoy que es lunes y tú estás tan lejos
así que lo meto húmedo debajo de las sábanas
y lo abrazo
para que no llore más que yo sea ya grande
que me gusta porque sé que me quiere pequeño
como sólo pueden querer los ositos a los niños
que les perdonan hasta el dolor de la pinzas
como sé que tú y yo nos queremos.

 

Y para remate os dejo esta canción del grupo de pandereteiras Leilía, que cuenta con varios trabajos discográficos en los que recogen temas, tanto tradicionales como folklóricos, y a las que tuve el placer de escuchar en directo hace algunos años acompañada de Senia, justo en el momento álgido en el que Senia estaba loca por aprender a tocar la pandereta. Durante unos meses asistió a clases pero la vocación repentina desvió su curso y la llevó por otros derroteros. Suele pasar y más a edades tempranas en que tenemos ansia por abarcarlo todo.

8 comentarios:

entrenomadas dijo...

Qué buena selección!!!
Galicia siempre ha tenido estupendos poetas, creadores y escritores.
EL universo gallego es muy, muy especial.

K,


M

TORO SALVAJE dijo...

Y para mí también lo consiguen.
Muy buenos.

Besos.

Juanjo Montoliu dijo...

Nos ofreces una mirada hacia una poesía gallega diferente, muy fresca.
Las letras gallegas gozan de buena salud.

Besos.

guillermo elt dijo...

cotidiano, sencillo y sensible... el de la lata de mejillones.

De la cancioncica de las pandereteiras, me ha faltado el grito, seguido del toque de muiñeira... :)... y más canto acompañado de las panderetas.

Besicos.

Paco dijo...

Estupenda... me han gustado todos.

saludos

Chousa da Alcandra dijo...

Sempre é bo día para lembrar as letras e a nósa lingua.
Certamente hai un plantel de xente nova que ven cargadiña de forza para deixar constancia de que o galego sigue vivo tamén na poesía.

(Debo recoñecer que non lera nada de Celso Fernández, por máis que case é meu veciño -Lalín e Antas...están a tiro de pedra-; e agrádame moito a frescura que amosa. De María sí que tiña bebido a musicalidade da sua escrita e amosa sempre tanta delicadeza como a sua voz que lle escoitei unha vez nunha entrevista radiofónica que lle fixeron na galega).

Unha aperta con bicos de Antas!

ALBINO dijo...

Ti engades dous poemas de escritores novos e eu quero completar este post cun dos que máis me impresionaron polo seu carácter loitador. É de Manuel María, que finou hai tres anos, compañeiro da miña idade, dos estudos universitarios en Santaigo e para min, xunto con Uxio Novoneyra, dos máis importantes da miña xeración.
É unha bagoa que para adicar o día das letras galegas unha norma di que teñen que pasar dez anos dende a morte, porque Manuel María xa o merecía hoxe.
Aí vai o poema, cunha aperta agarimosa

ACUSO Á CLASE MEDIA




Acuso á clase media –grandes e pequenos burgueses-
porque eles foron e son os que traizoan
o espírito sinxelo, enxebre e antergo de Galiza.
Falo en nome dos mariñeiros, dos labregos,
dos ferreiros, dos criados de servir,
dos zoqueiros, dos muiñeiros e arrieiros;
dos humildes carpinteiros de riveira;
dos alugados que ían a Castela;
dos caseiros que non teñen terra de seu;
dos que se ven obrigados a emigrar;
dos pobres de espírito e dos pobres de pedir;
do coitado xornaleiro que, de sol a sol,
ainda anda virando a terra co arado romano.
Falo en nome de todos aqueles que,
anque teñen razón, non lle la dan.
Acuso á clase media de servil,
De axeonllarse diante dos que mandan,
Traizoando aos seus, á xente súa,
ao pobo indefenso e aldraxado.
Acuso á clase media de imitar
As modas que impoñen en Madrid
E de pechar cobardemente os ollos
ás realidades que teñen diante si.
Clase media, grandes e pequenos burgueses,
Comerciantes enriquecidos co estraperlo,
viñateiros, aceiteiros, contratistas,
avogados sen lei e sen conciencia,
propietarios de casas e de contas correntes,
burócratas que adulades ao amo
e que esquecedes o pobo do que vides;
xentes que comerciades coa emigración,
coa fame, coa inxustiza e coa miseria;
ladrós que procurades títulos nobiliarios,
asasiños que mercades indulxencias e autos
derradeiros modelo que vos leven ao ceo,
¡no nome do pobo, eu vos acuso!

matrioska_verde dijo...

gracias albino por dejar tu comentario y este poema que dice tanto.

bicos,