jueves, 12 de noviembre de 2009

Apapáchame

DSC00531

ven y viste mi vientre de blanco y vida
hazme esclava de tus principios geométricos
y sana el miedo que cubre los huecos oscuros
de mi cuerpo que intenta renacer

ven a devorar con tu boca felina
todos los nombres tristes pasados
y salva mis pechos
que tienen cinco mares rodeándolos

ven, 
hay muchas tejas rotas, 
y árboles descalzos ,
y lápidas sin nombre esperando,
y ventanas sin cortinas,
y grúas gigantes que giran sin parar,
y nubes de ceniza,
y mis dientes... 
se caen fulminados
por los faros lacerantes,
de gatos rabiosos que cruzan la noche

ven,
apapáchame,
me estoy muriendo por dentro.

RAE:
apapacho. 1. m. Hond. y Méx. Palmadita cariñosa o abrazo.
apapachar. (Reduplicación de apachar). 1. tr. Hond. y Méx. Dar apapachos a alguien

(La foto me la cedió generosamente una amiga)

.............................................................

21 comentarios:

TORO SALVAJE dijo...

Qué poemazo!!!!!

Bravo niña, bravo.

Besos.

fonsilleda dijo...

Hoy sólo te digo, precioso. Tanto la foto como el poema.
Bicos

Silvia dijo...

Obras de arte!!!
Un abrazo

guillermo elt dijo...

Jo, es que un apapachamiento bien apapacheado... calma y cura hasta las mareas más bravas.

Y ya sabes, no???... El apapachador que bien apapache, bien apapachador será.

Tú tienes quién te apapache-e???... jajaja... pues claro que sí.

Besicos.

PD.: Quitemos las palmaditas cariñosas, y quedémonos con los abrazos.

Titajú dijo...

Es muy bonito eso que has escrito, pero te agradezco más la aclaración de lo que significa el verbo.
Por un momento me quedé desconcertada.

Chousa da Alcandra dijo...

Xa vexo que a ti non hai día da semana que che se resista para estar inspirada. Eu son máis de alternancias.
Claro, xa sei: e que como son home...
(xa o digo eu para que non gastedes teclado en decilo vos)

Bicos apapachados

Estela dijo...

Un poema precioso y diferente.


Un apapacho con mucho cariño!!!

galmar dijo...

hace unos días compré un libro que se llama viejecitas (es un cuento para peques), en él, una de las protagonistas se cae desde un lugar muy alto, y se recupera gracias al cuidado y abrazos de una amiga, la otra protagonista; y cuando llega la primavera, de ella brotan flores y ramas, porque se curó, pero lleva dentro un trocito de árbol :) me lo has recordado, por el apapacho :) muchos para ti :)))
muacssss apapachados :))
PD: espero... que estés bien :))))

Chela dijo...

¡Siempre la pasión!¡el amor!¡el afecto!¡el encuentro con el otro!.
Tiene fuerza.

Me ustaria saber expresarme en poesia pero no se.

Hace tiempo publiqué un post en que recordaba un escrito de cuando estudiaba en Santiago, se titula "¡Ven!" representa el deseo de que suceda algo bello, que llegue el amor.

Si quieres leerlo esta en el archivo de mi blog (14 de enero de 2008). Voy a intentar poner el enlace:

http://www.jubiladajubilosa.com/2008/01/deseos-de-amor.html

No lo consigo.

Un abrazo.

Belén dijo...

Sabés quién me enseñó eso de apapachos?

Arcángel mirón, con su acento argentino!

Besicos

bixen dijo...

Haces parecer ignorante a la RAE definiendo «apapachar».
Un abrazo, aunque desearía un mi... tu... nuestro... apapacho!

mariola dijo...

un poema fuerte, contundente, me ha parecido en algunos verso que recuerda a pablo neruda, cuando dices por ejemplo, tus pechos rodeados por cinco mares, un poema tuyo,pero con un toque un poco distinto.La palabra apapáchame me parece preciosa, gracias a ti ya la conocía, bicos, mariola.

Juanjo Montoliu dijo...

¡Qué maravilla de poema!

Apapacho mis manos con órganos auditivos (aplaudo con las orejas).

En serio, me ha encantado.

Besos.

Pedro Ojeda Escudero dijo...

Cuánto necesitamos un abrazo fuerte a tiempo.
Besos.

Tonet dijo...

Me gustan las palabras que esconden un tesoro. Hoy he aprendido una nueva: apapáchame.
La has pintado en un lienzo lleno de colores y texturas.
Dios¡ fantástico¡ de verdad...
kissssss

iliamehoy dijo...

Estremece desde la primera estrofa, y sigue devorando el alma hasta el último punto.
Una sonrisa y aplausos....

El Pinto dijo...

Mímame un poquito.
Precioso, lo más curioso es que un poquito suena a principio sin fin.
Un abrazo

Manuel de la Rosa -tuccitano- dijo...

las caricias psicológicas y los mimos tan importantes como el agua...besos

matrioska_verde dijo...

Muchísimas gracias a todos por vuestros comentarios. Me complace saber que el "poema" os ha gustado. La primera vez que oí esa palabra me quedé con ella y un día, mucho tiempo después, surgieron el resto de palabras que la acompañaría... hace ya algunos años.

Bienvenido a los que visitáis el blog por primera vez.

Y bicos y apapachos para todos, tengo un gran stock.

Anónimo dijo...

Estoy en momento enamorado de mi vida! gracias es maravilhoso!

Cris dijo...

Me gustó mucho el poema, pero me voy además con una palabra nueva, apapáchame.
Saludos.