domingo, 13 de febrero de 2011

Desde Fisterra, con amor.

DSC02622

Fisterra, a 13 de febreiro do 2004

 

Bertiño, meu amor:

 

Estou esperando a túa volta.

Esta tarde foi un tanto estraña. Tiven a necesidade de estar a soas nesta casa valeira e enchida de recordos de salitre, area, e azul, para atopar a miña alma que andaba perda, sen norte, aloucada.

Estiven a ver unha película despois de xantar: “La soledad era esto”. Foi moi triste pero deixóume un saibo de esperanza. Chorei moito con ela e tamén coa conversa que mantiven coa miña alma cando a atopei.

Tentei serenar o meu espírito e púxenme a planchar. Cando acabei, sentín, de súpeto, o impulso de ir cara á cociña. Rebusquei nos libros a ver o que podía facer cos ingredientes que tiña na casa. Necesitaba cociñar un doce. Poñerlle un pouco de recendo á tarde que esgarecía paseniño. Pareceume sinxela a receta do Flan de Laranxa. Fíxeno. Oxalá mañá o disfrutemos xuntos.

Agora, dende aquí, no escritorio da saa, estou oíndo como asubía a válvula da ola rápida. Quédanlle tan só cinco minutos para acabar a cocción. Pouco tempo. Ti tardarás algo máis en achegarte ata mín.

Non vexo o momento de abrir a porta da casa, abrazarche e pecharche os beizos salgados e cheos de maré, cos meus dedos para que non me fagas preguntas, para que non me volvas a teimar co de sempre: “¿atópaste ben, de verdade?”.

Vou pedirche con bicos pequenos e garimosos que non falemos dos nosos pesadelos e pesares, que simpremente fagamos o amor como se fose a primeira vez que imos estar xuntos, con desexo, con paisón, con melura... sin presa, sin estar a pensar en ningunha outra cousa que non sexa vivir esta noite enteira.

 

María,

 

DSC02620

Finisterre, a 14 de febrero de 2004

 

Berto, mi amor:

 

Estoy esperando tu regreso.

Esta tarde fue un tanto extraña. Sentí la necesidad de estar a solas en esta casa vacía y llena de recuerdos de salitre, de arena, de azul, para hallar mi alma que andaba perdida, sin norte, alocada.

Después de comer estuve viendo una película: “La soledad era esto”. Fue muy triste pero me dejó sabor de esperanza. Lloré mucho viéndola pero también con la conversación que mantuve con mi alma cuando la encontré.

Traté de serenar mi espíritu y me puse a planchar. Cuando terminé, sentí de repente, el impulso de ir a la cocina. Rebusqué en los libros y ver qué podía hacer con los ingredientes que tenía en casa. Necesitaba cocinar un dulce. Ponerle un poco de aroma a la tarde que se desvanecía despacio. Me pareció sencilla la receta del Flan de Naranja. Lo hice. Ojalá mañana lo disfrutemos juntos.

Ahora, desde aquí, en el escritorio de la sala, estoy oyendo como silba la válvula de la olla a presión. Le quedan tan sólo cinco minutos para acabar la cocción. Poco tiempo. Tú tardarás algo más en llegar a mí.

No veo el momento de abrir la puerta de casa, abrazarte y sellarte los labios salados y llenos de mar con mis dedos para que no me hagas preguntas, para que no me vuelvas a insistir en lo de siempre: “¿Te encuentras bien, de verdad? Te voy a pedir con besos pequeños y cariñosos que no hablemos de nuestras pesadillas y pesares, que simplemente hagamos el amor como si fuese la primera vez que vamos a estar juntos, con deseo, con pasión, con dulzura… sin prisa, sin estar pensando en alguna otra cosa que no sea vivir esta noche entera.

 

María,

 

 

Una canción muy marinera

Así suena la sirena del Faro

Las fotitos son mías.

37 comentarios:

PABLO JESUS GAMEZ RODRIGUEZ dijo...

Te he imaginado yendo a la cocina, y haciendo ese flan de naranja. Y creo haber percibido lo que se movia dentro de ti: al fin y al cabo la VIDA es eso, amiga: impulsos, dulces, sal, miel, ira y paz: de todo hay.

un abrazo.

maría dijo...

YO QUIERO FLAN

Unknown dijo...

Suerte que tienen algunos.... Y encima flande naranja....
Solo es envidia sana.
Un beso

labertolutxi dijo...

Eso es amor.

Besos.

Abejita de la Vega dijo...

Leyéndote me he acordado de mi examen de Literatura de la reválida de sexto. Me hicieron preguntas sobre este texto tan bello:

"Ai ondas que eu vin veer,
se me saberedes dizer
por que tarda meu amigo sen min.

Ai ondas que eu vin mirar,
se me saberedes contar
por que tarda meu amigo sen min.
"

Bicos

Chousa da Alcandra dijo...

Agora entendo como é que eu teño o espíritu dempre alterado: non plancho!!!
Menos mal que puxeches a Treixadura, que me acouga un chisco, que se non...

Bicos dende o CentroTerra (galego)

Manuel de la Rosa -tuccitano- dijo...

que bien cuando se espera con amor...a sabiendas que vendrá... besos

Anónimo dijo...

Lindo hacer todo eso por la persona amada y hacer felices a por momentos a la persona amada.

Un beso cielo

Paz Zeltia dijo...

Encántame a foto esa do mar, tan maino, coma espello reflectindo a luz que se filtra entre as nubes...

unha historia bonita para o dia dos namorados.
realmente as historias bonitas están cheas de dias sinxeliños coma ese,
de momentos de dozura no corazón.

Tonet dijo...

Sensibilidad, sencillez, ternura...has desperezado todos mis sentidos ...y con final feliz¡¡
Precioso homenaje para el día de los enamorados :)

Besitos sirenita ;)

Teresa dijo...

:D :D yo es que cocino muy mal, pero creo que jamás me daría por ponerme a hacer un flan o a planchar... Pero bueno, esta María necesita un repaso...

El Drac dijo...

Ojalá Berto esté de humor!! porque a veces cuando llegamos de la oficina con hambre...bueno, no estamos muy románticos que digamos, más si hemos tenido problemillas que nunca faltan, salvo que seamos recién casados allí sí que cambia la cosa; pero en fin el post es tuyo y ya casi me lo he adueñado. Un abrazo

TORO SALVAJE dijo...

Esa espera merece un final feliz.
Seguro que lo habrá.

Besos.

Manolo dijo...

Llegará y disfrutaréis del flan y de lo que sea menester.
Besos.

Chus dijo...

Flan de naranja! unhhhhhhhhhh..., a Moncho le encanta el de café, pero tengo que probar a hacer uno de maracuyá (la fruta de la pasión), la verdad es que no lo había pensado antes, pero cuando lo haga ya os contaré.
Que bella carta de amor, sobran los comentarios.
Besiños Chus

Merche Pallarés dijo...

Precioso relato. Me imagino que María está esperando a su amor que ha estado en alta mar pescando bacalao en Newfoundland durante unos meses. Seguro que cuando llegue se come el flan y a María... Besotes, M.

Myriam dijo...

¡jajajajjajaja! seguro que Berto se la come.... como te dice Merche aquí arribita y quizás ni lugar para flan tenga.

Dulce carta llena de deseo.

Anónimo dijo...

Un homenaje al amor muy dulce. Me ha encantado .

Un besotte

fonsilleda dijo...

¡Ay Fisterra!.
Coa música de Treixadura de fondo ese: "eu tamén choro cando non me alumean, meu ben, eses teus ollos", que pon o énfase nas letras da carta é doado atopar sentido.
Bicos

Paco Cuesta dijo...

Es curioso, a veces solicitamos un rato de soledad para inmediatamente llenarlo de compañía.
Un abrazo

jg riobò dijo...

Qué gusto es dar.

Gabriel Martínez dijo...

aunque no llegaría a entenderlo del todo sin traducción... en gallego me suena más dulce y romántico

un abrazo con beso incluido, sirena

Belén dijo...

Joe, con el hambre que tengo esta tarde... mmmm

Besicos

aapayés dijo...

Habrá un final de seguro..



Un Abrazo
Saludos fraternos...

Que tengas un día de la amistad de los mejores..

Silvia dijo...

Ay, cómo me gusta tu tierra, Aldi. Fisterra para mi es uno de los lugares con más encanto de España. Creo que la espera tiene algo de romántico, de melancólico, mezclado con la esperanza y el deseo de reencuentro. Todo eso has logrado trasmitir en tu relato. Un abrazo

Paz Zeltia dijo...

Aldabra, xa vin o erro, hahaha! Non te preocupes, xa van os dous no lixo. Sin rastro

;-)

Seica andamos no aire? oh l'amour l'amour!

Maribel-bel dijo...

Xa no 2004 (unha meniña), tiñas o sentimento nos ollos e na alma. Só pensar, na chegada, nos bicos pequenos, nas "sen preguntas", no amor enchendo o cabo do mundo...síntome preto das miñas inquedanzas. Bicos

Maripaz dijo...

Precioso relato y romántico amor en espera...ah!con esa música de fondo, una maravilla.

iliamehoy dijo...

Qué casualidad! ayer comí un delicioso flan de naranja....
La película desgarra.
Tu relato....lleno de dulce esperanza.
Una sonrisa

Juanjo Montoliu dijo...

Un buen relato para un día como hoy. Muy goloso.

Veo que había vida antes de Congo y yo.

Besos.

carapuchiña dijo...

Que bonito é querer en galego! Ata me parece que se quere máis, ese bertiño que escoito chégame ó corazón...

Asun dijo...

Preciosa carta para un día tan señalado.

También yo me he imaginado a Berto volviendo de alta mar después de una larga temporada de pesca fuera de casa. Yo creo que el flan lo tendrán que dejar para mañana.

Besos

Carlos dijo...

Hacer el amor como la primera vez o como si fuera la última vez; amar, amar sin guardarse nada.

(a que te sale riquísimo el flan de naranjas)

Besos.

Ele Bergón dijo...

Uno de los momentos mas dulces del amor, como ese flan de naranja, creo que es la espera del encuentro. El saber que lo vas a volver a ver, es magico, extraño, misterioso....

Bonito relato

Un abrazo

Luz

irene dijo...

Espero que no se hiciese muy larga la espera. Me encanta esa casa y el lugar, no me importaría perderme por allí unos días, aunque fuese en soledad, omejor en ella.
Biquiños, Aldabra.

Pedro Ojeda Escudero dijo...

Qué soledad más bien usada.
Besos.

Chela dijo...

¡Sobresaliente post Aldabra!
Muy de mi gusto el relato, las fotos de Finisterre (la del mar tiene una luz preciosa), el escuchar la sirena del faro, leerlo en gallego...

Y esos besos con sabor a salitre, en una noche de amor.¡que envidia!

¡maravilloso!
Un abrazo.