miércoles, 12 de noviembre de 2008

O Mal das Mareas

Si quieres leerlo en castellano pincha aquí  o sigue hasta el final de esta entrada y lo encontrarás publicado a continuación en el blog. 

2910678825_0fa1f8836f_o

"Oleaje" - Pepe Colsa - Flickr

 

- ¿Quéresme?, pregunteiche mentres recollía as potas e os pratos de  xoguete nunha bolsa azul.

E ti tirache a peonza con forza cara o chan e me dixéches:

- Mira, desta si que vai durar

Quedei mirando uns minutos como todo daba voltas e despois, impulsada como un resorte, lisquei correndo a ningures.

Congo

sempre me doeu

dende pequenos.

Na aldea había un can que se chamaba así: Congo, Congo o mouro (engadían algúns veciños por se quedaba algunha dúbida).

Congo era fero de máis para unha aldea tan pequena pero a pesar de iso levabámonos ben. Ás veces compartiamos con el a merenda: pan con manteiga.

E unha amizade cómplice naceu entre nós.

Congo

meu neno

meu amor.

Empecei a chamarlle así un verán. As tardes de praia tostáranlle tanto a pel que a mín recordábame a Congo o can. O can fero. Congo o mouro.

Ás veces rifabamos, tirabámonos do cabelo, facíamos troulas por calquera cousa. E tamén nos dimos algunha que outra labazada.

Congo tamén era fero

como o can.

E foi así, a poucos. Congo meteuse por baixo da miña pel ata os miolos. Non sei cando souben que non ía poder esquecelo xamais. Tal vez foi aquela tarde que fumos coller amoras. A espiña dunha silva cravóuseme nun dedo. Un regueiro de sangue manchoume a roupa, ó orgullo. Congo agarroume a man con forza e levou meu dedo á súa boca, chupou nel ata que non saíu nin unha gotiña da miña sangue de nena.

Congo

mouro

fero

neno.

Ulía ben, a xabrón La Toja, igual de mouro ca el. Cheiraba o recendo do seu pelo no patio do recreo, sen que se dira de conta.

Agora Congo ule a viaxes enferruxados... a laranxas... a lonxe. E cando me aperta cos seus brazos sempre penso na miña morte. Non sei por que.

Congo o can, o can mouro, o can fero, morreu de vello. Disque lle chegou a hora que nos vai chegar a todos, un día calquera. Tamén disque o enterraron baixo a maciñeria do fondal da horta. Gustáballe rascar o lombo no seu tronco e dar voltas arredor del como un toliño. Coido que alí acadará, por fín, paradiño e contento.

Agora, Congo o único, enche valeiros remexendo polos mobles da casa. Abre caixóns, cerra portas e tráeme as cousas que atopa como se fosen tesouros: cromos, revistas, fotos, as notas do colexio, pedras, cadros... e me di:

- ¿Acórdaste daquel día?

O tempo non perdoa.

Un día dínme conta de que xan non eramos mozos. Estabamos na cama deitados cando vín no espello do armario a un home e unha muller núos. Extranos. Xa non parecíamos nós, os de sempre.

Voteime a chorar chea de tristura. Entón Congo, díxome as palabras máxicas de sempre e aqueles descoñecidos fuxiron de alí. Foi a partir de entón cando empecei a sufrir do Mal das Mareas. Un mal pouco estudado polos doutores.

Unhas ondas tras doutras, sen parar, altas como faros, vivas, asolagábanme o corpo enteiro. Afogábanme. Sentíame morrer en cada embestida.

Despois de estar a piques de deixar este mundo –o mal parece que non ía deixar de atacarme ata que acabara comigo- Congo decatouse dunha cousa: Cando me ía chegar a marea, os ollos volvíanseme azuis. Pode que pareza raro pero era así como sucedía e non lle encontrabamos ningunha explicación.

Así que Congo votouse a pensar ata encontrar o modo de escorrentar as ondas asasinas. Congo, fero, acollíame nos seus brazos e apertábame con moita forza. Así esperabamos a chegada das ondas. Unidos como un só corpo.

E foi así, a poucos, como as mareas desapareceron, fuxiron.

Pero Congo non tivo en conta que o dano xa estaba feito. Tanta falta de osíxeno no cerebro fixérame un dano irremediabel.

Congo

meu neno

meu amor.

Convirtiuse en tódolos homes da miña vida. Ás veces era el, ás veces era os outros.

Doíame Congo.

Sempre me doeu dende pequenos.

Congo.

- ¡Que parviño es, dicíalle!, e el sempre se ría.

Comezei a cantarlle canciós infantís: “teño unha moneca vestida de azul…”

E Congo, o único, os outros, sacaba as potas, os pratos e a súa peonza da bolsa azul e xogabamos. Como cando nenos.

Ata que un día chegou a néboa gris, pegañenta.

- Congo, ¿onde estás, meu amor?¿Por que non vamos ó colexio?

- Congo, hoxe me dixo unha rapaza que xa non che gustaba, ¿é verdade Congo?. Dime que non e certo.

- Congo, non me deixes soa con este home. Non o coñezo. Dame medo. Non me gusta.

- Congo ven buscarme

- Volta por min e lévame, Congo.

- Lévame lonxe de aquí.

E Congo comezou a levala ata o principio, ata o mesmo instante no que se coñeceran, cando pequenos. Os días da seman ían ó colexio e os sábados e domingos saían a coller bolboretas e mapoulas (a ela lle gustaban).

Algunhas veces ela despertaba no medio da noite e se enroscaba sentada na cama feita un novelo. Choraba. Choraba como se dos seus ollos vertesen todos os ríos da terra.

Congo, ao seu carón esperaba que a tormenta pasase, co corazón nun puño, calado, enrugado por non poder compartir a súa dor, o seu extravío.

Así ata que o camiño se fíxo estreito tan estreito que nel só collía un dos dous.

 

...ooo000ooo...   ...ooo000ooo...   ...ooo000ooo... ...ooo000ooo...

 

Agora, cando volta o vento a petar nos cristais é cando Congo máis a bota de menos.

Foise para sempre.

Xa non escoitará máis os seus pasos de tacón alto polas lousas do chan.

Xa non escoitará máis a súa letanía.

Congo

meu neno

meu amor

 

.............................................................................

9 comentarios:

Maca dijo...

Refireste ó althzeimer?, coñezo a alguhna xente( máis da que eu quixera)con esa enfermidade, é unha magoa,pero a vida é así.
Un bico

Anónimo dijo...

pues resulta que es más complicado el "galego" de lo que parecia!! pero nunca es tarde para recibir unas clases..... ;)
Salu2

Eva Luna dijo...

dios! que abandonado tengo el blog... como ves tuve excusa y vivi una buena racha de aprobados que no bajaron del 7, pero parece que eso ya ha acabado :)
seguire repasando literatura para esta tarde, y tu convence a senia de que la pedre tampoco es tan mala :)

gracias
un beso

KUKA dijo...

Deus meu, que preciosidad de relato, maldita enfermidade............, chegáchesme ao alma amiga minha. Moitos bicos

EL SUEÑO DE GENJI dijo...

Aldabra...

Tengo que entré en tu blog casi sin querer, como cuando abres una puerta y echas una mirada rápida dentro de la habitación sin tener ganas de entrar...

Pero he entrado y me he quedado...

O Mal das mareas...gustoume moito e fixecheme sentir ben...moi ben.

Tornarei, e mais cuando vin a minha Maruxaina de San Cibrao no teu blog...Tantos verans, tantas historias e lembranzas...

Hace tiempo que no escribo en gallego, lo tengo tan olvidado...

Si no te molestas te colgaré de mi blog y te leeré siempre a ti y a Congo pues de existir, también sería perfecto para mi.

Besos

matrioska_verde dijo...

Gracias por vuestros comentarios:

Maca: Refírome o Althzeimer o a outra calquera enfermidade da mente faqi que nos esquezamos dos que somos en realidade.

Anti-Yo: Tés razón, o galego non é sinxelo. A mín cóstame moito falalo e máis escribilo. Para leelo non teño problema. É máis, gústame moito ler en galego.

Eva Luna: Los esfuerzos tienen sus recompensas, no te rindas.

Kuka: Pero vaia sorpresa ¡Falas galego!

El sueño de Genji: Alégrome de que entraras e decidiras quedarte. Eu tamén visito o teu, te tiña agregada, non sei si o viche.
Seguro que tí tamén poderás atopar o teu Congo pero o meu Congo é para min soiña... je je je.

Biquiños a todos.


Deciros a todos que este texto surgió de un par de imágenes (puedo recordar los momentos precisos) nada más y el resto vino a mí sin querer. Mientras lo escribí y todas las veces que lo leí sufrí mucho. Porque al hacerlo estaba viviéndolo, no sé por qué, no sabría explicároslo.

Biquiños a todos y que tengáis una buena tarde de sábado.

horabaixa dijo...

Hola Aldabra,

Precioso tu escrito, lo leí en galego, me emocionó, lo leí y entendí más por sentimiento que por gramatica.

O mal das mareas.... lo oí por primera vez en una pelicula, y siempre que la dan por la tele, la vuelvo a mirar.

Biquiños

Chousa da Alcandra dijo...

Dado que este texto é anterior á miña chegada/descubrimento do teu blog; debo recoñecer que me deixou un chisco perdido. Non lograba antinar a encaixar a historia que nos contabas de Congo tal e como eu o teño percibido na actualidade.

En calquera caso, debo recoñecer que a pulsión emotiva latexa en cada párrafo deste Mal das Mareas...vivas!

Un bico actualizado

carapuchiña vermella dijo...

Preguntas que me parece...
Duro. Difícil. Sobrecolledor.

Algo cotiá ó que pechamos ós ollos. Para non velo. Para non sentilo. Como si así non existise.

Preguntas que me parece...
Marabilloso a pesar da ansiedade que me produce. Marabilloso pola entrega sin límites.

Impresionante.