O Mal das Mareas

Si quieres leerlo en castellano pincha aquí  o sigue hasta el final de esta entrada y lo encontrarás publicado a continuación en el blog. 

"Oleaje" - Pepe Colsa - Flickr

 

- ¿Quéresme?, pregunteiche mentres recollía as potas e os pratos de  xoguete nunha bolsa azul.

E ti tirache a peonza con forza cara o chan e me dixéches:

- Mira, desta si que vai durar

Quedei mirando uns minutos como todo daba voltas e despois, impulsada como un resorte, lisquei correndo a ningures.

Congo

sempre me doeu

dende pequenos.

Na aldea había un can que se chamaba así: Congo, Congo o mouro (engadían algúns veciños por se quedaba algunha dúbida).

Congo era fero de máis para unha aldea tan pequena pero a pesar de iso levabámonos ben. Ás veces compartiamos con el a merenda: pan con manteiga.

E unha amizade cómplice naceu entre nós.

Congo

meu neno

meu amor.

Empecei a chamarlle así un verán. As tardes de praia tostáranlle tanto a pel que a mín recordábame a Congo o can. O can fero. Congo o mouro.

Ás veces rifabamos, tirabámonos do cabelo, facíamos troulas por calquera cousa. E tamén nos dimos algunha que outra labazada.

Congo tamén era fero

como o can.

E foi así, a poucos. Congo meteuse por baixo da miña pel ata os miolos. Non sei cando souben que non ía poder esquecelo xamais. Tal vez foi aquela tarde que fumos coller amoras. A espiña dunha silva cravóuseme nun dedo. Un regueiro de sangue manchoume a roupa, ó orgullo. Congo agarroume a man con forza e levou meu dedo á súa boca, chupou nel ata que non saíu nin unha gotiña da miña sangue de nena.

Congo

mouro

fero

neno.

Ulía ben, a xabrón La Toja, igual de mouro ca el. Cheiraba o recendo do seu pelo no patio do recreo, sen que se dira de conta.

Agora Congo ule a viaxes enferruxados... a laranxas... a lonxe. E cando me aperta cos seus brazos sempre penso na miña morte. Non sei por que.

Congo o can, o can mouro, o can fero, morreu de vello. Disque lle chegou a hora que nos vai chegar a todos, un día calquera. Tamén disque o enterraron baixo a maciñeria do fondal da horta. Gustáballe rascar o lombo no seu tronco e dar voltas arredor del como un toliño. Coido que alí acadará, por fín, paradiño e contento.

Agora, Congo o único, enche valeiros remexendo polos mobles da casa. Abre caixóns, cerra portas e tráeme as cousas que atopa como se fosen tesouros: cromos, revistas, fotos, as notas do colexio, pedras, cadros... e me di:

- ¿Acórdaste daquel día?

O tempo non perdoa.

Un día dínme conta de que xan non eramos mozos. Estabamos na cama deitados cando vín no espello do armario a un home e unha muller núos. Extranos. Xa non parecíamos nós, os de sempre.

Voteime a chorar chea de tristura. Entón Congo, díxome as palabras máxicas de sempre e aqueles descoñecidos fuxiron de alí. Foi a partir de entón cando empecei a sufrir do Mal das Mareas. Un mal pouco estudado polos doutores.

Unhas ondas tras doutras, sen parar, altas como faros, vivas, asolagábanme o corpo enteiro. Afogábanme. Sentíame morrer en cada embestida.

Despois de estar a piques de deixar este mundo –o mal parece que non ía deixar de atacarme ata que acabara comigo- Congo decatouse dunha cousa: Cando me ía chegar a marea, os ollos volvíanseme azuis. Pode que pareza raro pero era así como sucedía e non lle encontrabamos ningunha explicación.

Así que Congo votouse a pensar ata encontrar o modo de escorrentar as ondas asasinas. Congo, fero, acollíame nos seus brazos e apertábame con moita forza. Así esperabamos a chegada das ondas. Unidos como un só corpo.

E foi así, a poucos, como as mareas desapareceron, fuxiron.

Pero Congo non tivo en conta que o dano xa estaba feito. Tanta falta de osíxeno no cerebro fixérame un dano irremediabel.

Congo

meu neno

meu amor.

Convirtiuse en tódolos homes da miña vida. Ás veces era el, ás veces era os outros.

Doíame Congo.

Sempre me doeu dende pequenos.

Congo.

- ¡Que parviño es, dicíalle!, e el sempre se ría.

Comezei a cantarlle canciós infantís: “teño unha moneca vestida de azul…”

E Congo, o único, os outros, sacaba as potas, os pratos e a súa peonza da bolsa azul e xogabamos. Como cando nenos.

Ata que un día chegou a néboa gris, pegañenta.

- Congo, ¿onde estás, meu amor?¿Por que non vamos ó colexio?

- Congo, hoxe me dixo unha rapaza que xa non che gustaba, ¿é verdade Congo?. Dime que non e certo.

- Congo, non me deixes soa con este home. Non o coñezo. Dame medo. Non me gusta.

- Congo ven buscarme

- Volta por min e lévame, Congo.

- Lévame lonxe de aquí.

E Congo comezou a levala ata o principio, ata o mesmo instante no que se coñeceran, cando pequenos. Os días da seman ían ó colexio e os sábados e domingos saían a coller bolboretas e mapoulas (a ela lle gustaban).

Algunhas veces ela despertaba no medio da noite e se enroscaba sentada na cama feita un novelo. Choraba. Choraba como se dos seus ollos vertesen todos os ríos da terra.

Congo, ao seu carón esperaba que a tormenta pasase, co corazón nun puño, calado, enrugado por non poder compartir a súa dor, o seu extravío.

Así ata que o camiño se fíxo estreito tan estreito que nel só collía un dos dous.

 

...ooo000ooo...   ...ooo000ooo...   ...ooo000ooo... ...ooo000ooo...

 

Agora, cando volta o vento a petar nos cristais é cando Congo máis a bota de menos.

Foise para sempre.

Xa non escoitará máis os seus pasos de tacón alto polas lousas do chan.

Xa non escoitará máis a súa letanía.

Congo

meu neno

meu amor

 

.............................................................................